پس از سقوط صدام، شکست داعش در عراق یکی از قله‌های تاریخ‌ساز این کشور است، تا جایی‌که مواضع سیاسی گروه‌های مختلف عراقی را می‌توان به پیش و پس از این رخداد تقسیم کرد. اهل سنت نیز بر اساس این تقسیم‌بندی دو نوع موضع سیاسی اتخاذ کرده‌اند و پس از سال 2018 شاهد تکاپو و تلاش بیشتر آن‌ها برای حضور در میادین سیاسی و اجتماعی عراق هستیم.

تا پیش از این تاریخ، گروه‌های اهل سنت عراق دست‌ به تحریم و شرکت نکردن در انتخابات عراق می‌زدند و در دوران گسترش داعش و پیش‌روی‌های این گروه موضع اپوزسیون آن‌ها پررنگ‌تر شد.

اما در سال‌های پس از شکست داعش در عراق شاهد تولد جریانی در بین اهل سنت هستیم که می‌خواهد از طریق توسعه سیاسی جریان‌های سنی خود را در چارچوب بلوک‌های قدرت به جامعه عراق نزدیک کند و قدرت را در دست گیرد، هرچند زمان‌بر باشد. برهمین اساس دو محور عربستان سعودی و امارات متحده عربی با حمایت‌از گروه حامیان الحلبوسی و جریان سیاسی او و همچنین قطر و ترکیه با حمایت ‌از جریان سیاسی خمیس خنجر به‌میدان می‌آیند و بر توسعه حضور سیاسی اهل سنت عراق سرمایه‌گذاری می‌کنند.

یکی دیگر از عواملی که اهل سنت را بیش از پیش به‌حضور در میدان سیاست عراق ترغیب کرده است، چرخش ایجاد دوایر مختلف قدرت در بین اکثریت شیعه است که به تکثرگرایی سیاسی در این سرزمین منتج شده است. البته اهل سنت عراق به‌دلیل مخالفت‌هایی که  گاهی اوقات با جهاد علیه داعش و تکفیری‌ها دارند، در برخی موارد با آمریکایی‌ها نیز همراهی می‌کنند و حتی در بحث کنار زدن دولت عادل عبدالمهدی و تجمعات گسترده بغداد در سال 2019 اثبات کردند از بابت داعش نگران نیستند و ظرفیتشان را در اختیار جریان خلع سلاح مقاومت قرار می‌دهند.

در انتخابات اخیر عراق هم ائتلاف های سنی و تشرین درمجموع 60کرسی از پارلمان عراق را بدست آورده‌اند که برآمده از پایگاه ثابت آن‌ها در میان اهل سنت عراق به‌اضافه آرای تشرینی‌هاست.

سخن آخر اینکه اگرچه در مقایسه با سال 2018 شاهد اضافه شدن آرای تشرینی‌ها به سبد آرای اهل سنت هستیم، اما هنوز آن‌ها برای اثرگذاری بر قدرت آرای زیادی لازم دارند و باید دید در انتها لابی جریان صدر با جریان تشرین چگونه تعامل می‌کند. شاید این آرا از سبد اهل سنت خارج شوند و در سیاست‌گذاری‌ها به ائتلاف صدر نزدیک شوند.